بررسی بازی Maneater

Maneater به خوبی سعی می کند تا چیزی بیش از یک شبیه ساز کوسه با کمک عناصر نقش آفرینی و عناصر کمدی تبدیل شود. اما متأسفانه مشکلات فنی مختلف و تکرار از زوایای مختلف ، نقاط درخشان آن را برای دقیقه ها تحت الشعاع قرار داده است.

تلاش برای به روزرسانی فرمولهای تکراری که گیم پلی کاملاً آشنا و بعضاً خسته کننده ای را برای مخاطب ایجاد می کند ، می تواند گاهی اوقات تیم سازنده بازی را دچار سردرگمی جدی کند. زیرا چنان آنها را درگیر تمایز کارهایشان می کند که باعث می شود این افراد خلاق از توجه به جزئیات موجود در نتیجه نتیجه طفره نروند و گاه تنها به تغییرات ایجاد شده در کارشان اعتماد کنند. نمونه بارزی از تأثیر این مورد روی بازی های ویدیویی جدید را می توان در دو بازی Assassin’s Creed: Origins و Assassin’s Creed Odyssey مشاهده کرد. محصولاتی از شرکت فرانسوی Ubisoft که یکی از آنها با اضافه کردن عناصر بازی های RPG به سری بازی های “Assassin’s Creed” بسیار هیجان زده بود و دیگری بیشتر به این فکر می کرد که چگونه می تواند یک نقش آفرینی خوب و جذاب باشد. شاید فقط به این دلیل که سازندگان ادیسه ، به لطف اقدامات قبلی که اشرف اسماعیل و کارگردان Origins انجام دادند ، از هیجان ذهنی به RPG “Assassin’s Creed” منتقل شدند ، آنها ماهیت جدید آن را پذیرفتند و طبق الگوهای جدید ، بیشتر شبیه کار مورد نظر افراد بزرگی مانند The Witcher 3: Wild Hunt.

ذکر این نکته مهم است زیرا کوتاهترین پاسخ به این س ofال که چرا Maneater به همه اهداف خود نمی رسد به این داستان آشنا برمی گردد؛ سازندگان بازی فقط به فکر تغییر فرمول آشنا با هیجان افتاده اند. آیا کاری که این افراد برای تبدیل یک شبیه ساز کشتار کوسه به یک کار جذاب و جذاب تر انجام داده اند؟ بدون شک. اما تماشای هر یک از این تلاش ها کاستی های بازی را از دید مخاطب پنهان نمی کند.

تصاویر بالا به وضوح نشان می دهد که Maneater از نظر گرافیک فنی ، نور ، سایه و حتی ارائه تصاویر نسبتاً دقیق از محیط های مختلف ، گاهی با استانداردهای امروزی فاصله دارد. اما تعداد کمی از آن به این روش قضاوت می کنند. به عبارت دیگر ، اگرچه بازی جدید ساخته شده توسط Tripwire Interactive و lindside Interactive که توسط Deep Silver منتشر شد ، در برخی زمینه ها ضعیف و در برخی موارد مانند داستان سرایی و استفاده از موسیقی خنثی است اما تأثیر مثبتی ندارد. و برای بازیکن به یاد ماندنی به نظر می رسد ، هیچ کس از این موارد شکایت نمی کند. گیمری که به دنبال تجربه یک بازی شبه مستقل 40 دلاری است که در آن مجبور است موجودات کوچک و بزرگ را با کوسه خرد کند ، فقط می خواهد در ارائه این تجربه درخشان باشد. بنابراین در حالی که بازی تقریباً از هیچ نظر فنی نتوانسته است از قدرت سخت افزاری سیستم عامل های هدف کاملاً بهره ببرد ، اما وقتی صحبت از ضعف های داخلی آن می شود ، مسئله از کیفیت پایین بافت ها جدی تر است.

معرفی بازی

داستان با شکار یک کوسه مادر نسبتاً قدرتمند توسط یک جلاد آبزی آغاز می شود. یک کوسه باردار ، که فرزندش در دستان یک مادر شکارچی متولد می شود ، زخم چاقوی یک مرد را می پذیرد و نیمی از دست او را با دندان هایش می برد. در واقع مانور ، با بازگشت به آب ، شکار انواع موجودات توسط این خونخوار ، جنگ با انسان و بزرگتر و بزرگتر شدن او ادامه می یابد.

در عین حال ، این بازی سعی می کند با کمک صدای راوی و برخی فاجعه های اغراق آمیز به فضا طنز بیفزاید و دائماً با گفتن حقایق نادرست درباره کوسه ها مخاطب را سرگرم کند. مراحل آن شامل رفتن به قسمتهای مختلف یک نقشه نسبتاً کوچک اما شکل گرفته از هشت منطقه مختلف ، کشتن انسانها و سایر حیوانات آبزی ، یافتن برخی اشیا در اعماق و شخصی سازی و توانمندسازی کوسه توسط گیمر است.

همه اینها در قسمت هایی از بازی جذاب به نظر می رسد. چه در ساعات پایانی با دشمنان جدیدی روبرو شوید که توانایی های یک کوسه قدرتمند را به چالش می کشند ، چه وقتی که شما به موجودی واقعاً درنده تبدیل شده اید و می توانید توانایی های ویژه یک کوسه خاص را کشف کنید.

البته بازی در سایر دقایق از چنین مواردی خالی نیست. اما Maneater همیشه سریعتر از آنچه انتظار دارید تکرار می شود. اگرچه لذت گذر از موجودی نسبتاً قدرتمند در چند قدم و تلاش برای شکست دادن او با طفره رفتن به موقع ، قفل کردن هدف ، گاز گرفتن یا ضربه زدن به بدن او ، سرگرم کننده به نظر می رسد ، اما بازی به سرعت احساس یک دنیا را به شما خواهد داد. دوباره آشنا و خیلی محترمانه او را مجبور به انجام کارهای فرعی نمی کند. این بدان معناست که سیستم مبارزه کم عمق بازی نه تنها هر از چند گاهی فقط با فشار دادن یک دکمه از کار بازیکن می کاهد ، بلکه به روشنی درک می کند که تنها راه منطقی برای شکست دادن برخی دشمنان ، رساندن کوسه ها به سطح خود است. چگونه کوسه را به سطح خود برسانیم؟ تکرار ، تکرار و تکرار مراحلی که اصولاً فرع اختیاری نامیده می شوند. در نتیجه ، نه تنها بیشتر افراد 12 تا 13 ساعت پس از شروع بازی آن را به پایان می رسانند ، بلکه متوجه می شوند که خواسته یا ناخواسته درصد قابل توجهی از فعالیت های جانبی Maneater را به پایان رسانده اند. اکنون همین الگو را برای سیستم شخصی سازی کاراکتر گسترش دهید تا بفهمید اوضاع چگونه است. سیستمی که در آن شما توانایی به دست آوردن قدرت های ویژه برای کوسه خود را دارید و در ابتدا فکر می کنید که می توانید مبارزات را احیا کنید. اما بعد از چند دعوا با کمک توانایی های جدید و لذت بردن از آنها ، همچنین متوجه می شوید که درخت مهارت جذاب و به ظاهر پیچیده می تواند در واقع سه قدرت به شما بدهد که هر کدام گروه خاصی از دشمنان را تحت تأثیر قرار می دهد. به این ترتیب ، یک بار دیگر ، مکانیکی که جالب ، سرگرم کننده و عمیق به نظر می رسد ، سطحی بودن و نه چندان کشش خود را نشان می دهد. بدتر از همه ، برخلاف ظاهری که تأثیر جذابی در ظاهر بازی دارد ، اختیاراتی که گیمر به کوسه می دهد تنها پس از چند پیشرفت می تواند یک مثبت قابل تشخیص به گیم پلی اضافه کند.

مخاطبان می توانند باور کنند که تکرار جزئی جدایی ناپذیر از بازی های ویدیویی نقش آفرینی امروز است و Maneater چندان از ضعف اساسی در این زمینه رنج نمی برد. اما حتی اگر تکرار بازی را روی موسیقی متن ها ، اعزام شکارچیان به دنبال کوسه ها و معرفی باس های ویژه ای که تقریباً همه به یک شکل شکست می خورند کنار بگذاریم ، نباید فراموش کرد که هنگام صحبت درباره کار جدید دیپ سیلور ، با با یک بازی 40 دلاری. ما قدمان RPG های معمولی نیستیم.

این بازی به طور کلی در کمتر از 14 ساعت با درصد بسیار بالایی از بازیکنان به پایان می رسد ، یک باز کردن خسته کننده است که حدود یک ساعت طول می کشد تا بازیکن با چیزهایی مانند سیستم کنترل شخصیت ناقص خود آشنا شود و بیشتر اوقات مهم نیست . این باعث تغییر ناگهانی گیم پلی بازی نمی شود. اکنون همه انواع تکرارها را به همه این موارد اضافه کنید تا ببینید چطور سوار شدن کل محصول بر روی تعداد انگشت شماری از مدل های طراحی می تواند به مانتور آسیب برساند.

این مطلب ادامه دارد … .