Collective یک مستند تکان دهنده در مورد فاجعه آتش سوزی در رومانی است که هم نامزد بهترین فیلم مستند و هم بهترین فیلم خارجی زبان در جوایز اسکار 2021 شده است. در زیر نگاهی داریم به این مستند.
هنگامی که کریستیانو پویو ، کارگردان مشهور رومانیایی ، در سال 2005 برای ساخت یک کمدی سیاه به نام مرگ آقای لازارسکو “مرگ آقای لازارسکو” دوربین خود را از طریق چندین بیمارستان رومانی برد ، و با نگاهی ظریف و واقع بینانه ، دقیقاً به همه گفت از لحظه اعلام اورژانس تا زمانی که وی به بیمارستان منتقل شده بود برای یک بیمار اتفاق افتاده بود. می افتد. به همین دلیل ، الکساندر نانائو ، خالق مستند جمعی ، به جز چند برنامه بایگانی چشمگیر ، زیاد به بیمارستان نمی رود. زیرا شرح وضعیت آنها مدتهاست که روشن است. غم داستان این است که دقیقاً 10 سال قبل از فاجعه آتش سوزی در یک کلوپ شبانه به نام کالکتیو (که در سال 2015 رخ داد) ، کریستی پویو فیلم مرگ آقای لازارسکو را ساخت. وضعیت اسفباری که به وضوح نشان داد سیستم درمانی رومانی بسیار ناکارآمد است ، مگر اینکه بیمار از شانس زنده بماند. برای لحظه ای تصور کنید که به درون جهان ارل که توسط کارما هدایت می شود ، منتقل شده اید.
نتیجه آنقدر واضح است که کریستی پویو ، از نام فیلم خود ، مرگ آقای لازارسکو را تصدیق می کند و فقط ما را به دیدن نحوه مرگ او دعوت می کند. اکنون ، هنگامی که الکساندر نانائو می خواهد بار دیگر سیستم درمانی را مورد انتقاد قرار دهد ، حدود 14 سال پس از پویو ، در سال 2019 ، پس از فاجعه های دیگری که از ناکارآمدی سیستم درمان دیده است ، مطمئناً تأثیرگذاری وی بسیار زیاد است. بازتر و ریشه دارتر به آسیب شناسی این سیستم بروید. پس اینطور. او سیستم درمان و بیمارستانها را در پشت صحنه هدف قرار می دهد.
موضوع مستند Collective
مهمترین نکته در مورد مستند جمعی برای من این است که اساساً مسئله آن را می توان به هر موضوع مشابه دیگری در هر کشور تعمیم داد. این فساد سیستماتیک ، که به عنوان مثال ، طی سالها در سیستم درمانی رومانی ریشه دوانده و هر روز عمیق تر می شود ، نمونه خوبی از هر نوع فساد در سایر سیستم ها و کشورها است. تکان دهنده بودن مستند جمعی بیشتر به خاطر صحبت درباره موضوعی است که ممکن است تا امروز و حتی در سال های آینده ادامه داشته باشد ، نه به دلیل داستان واقعی آن. فسادی که ذره ذره عمیق تر شده و به همین سادگی هم نیست ، قابل اصلاح نیست.
در مستند جمعی ، الكساندر نانائو به دلیل آتش سوزی كلاب شبانه ای ندارد. او تمرکز خود را روی 37 مجروح و بازمانده این حادثه گذاشته است که در پناهگاه به ظاهر ایمن بیمارستان جان خود را از دست داده اند. در حقیقت ، جدا از تعداد زیادی که در یک حادثه آتش سوزی جان خود را از دست دادند ، اگر کسی آنقدر خوش شانس باشد که بتواند فرار کند ، بیمارستان ها آماده کشتن او بودند. طبیعتاً با مشاهده فاجعه ای که در بیمارستان ها رخ داده و آسیب شناسی علل آن ، روند ایمن سازی ساختمان باشگاه در برابر آتش سوزی نیز داستان مشابهی در پشت خود خواهد داشت.
نانائو می خواهد مخاطبان هر یک از ما را از دریچه افراد نگران و حتی مقاماتی که می توانند در نظارت بر این موضوع مثر باشند ، به ارمغان بیاورد. ما در افشاگری و اعتراض با یک روزنامه نگار همراه می شویم و در مقیاس وسیع تری ، خود را جای وزیر می گذاریم تا ببینیم چگونه می توان با این فساد مبارزه کرد. بیایید با روزنامه نگار ورزشی تولون شروع کنیم.
افشاگری های آلودگی در بیمارستان ها
اولین نفری که نازکی و ناکارآمدی مواد ضد عفونی کننده را در بیمارستان ها افشا کرد ، که منجر به عفونت و مرگ بازماندگان شده است. تولون به خوبی می داند که چنین جنایتی نتیجه یک شب نیست و ریشه در سالها دارد. پیگیری های وی همچنین نشان می دهد که طی 9 سال گذشته ، یک پزشک بارها و بارها به سرویس اطلاعاتی در مورد رقت این ضد عفونی کننده ها هشدار داده است. تولون اکنون از سلاح رسانه ای خود استفاده می کند و گزارش را در روزنامه خود منتشر می کند.
در اینجا ما با چهره مثبت و نجات دهنده رسانه روبرو هستیم. ابزاری که می تواند مهمترین بعد روشنگری ، یعنی آگاهی بخشی به مردم و همچنین ابزاری ارزشمند برای پیگرد قانونی ادارات دولتی را ایجاد کند. همانطور که تولون در مصاحبه ای گفت ، “هر جا روزنامه نگاران سكوت می كنند و در برابر مقامات سر تعظیم فرود می آورند ، در واقع به مقامات اجازه داده اند كه مردم را ستم كنند.” اما جنبه ترسناک و تلخ داستان این است که این رسانه و آگاهی چقدر قدرتمند است که سالها فساد را از بین ببرد؟ ریشه یابی و آسیب شناسی عمیق در چنین شرایطی رخ می دهد. وقتی با انتخاب دقیق و ترتیب وقایع توسط کارگردان ، ما در یک روند علت و معلولی قرار داریم تا به خوبی ببینیم تلاش این دو شخصیت اصلی تا چه اندازه م effectiveثر است. برای درک تلخی این داستان و پیشینه آن ، نانائو یک بازی و مدل سیاسی آشنا را ارائه می دهد. بیایید روند این بازی سیاسی را مرور کنیم.
پس از افشاگری ، وزیر سابق بهداشت ، که به دروغ ادعا کرده بود 95٪ ضد عفونی کننده ها م wereثر هستند ، استعفا داد تا نشان دهد که چیزی تغییر کرده است. هیچ یک از مقامات نمی توانند بگویند که چرا چنین دروغ بزرگی گفته شده است و اگر افشای گزارش 9 ساله توسط تولون نبود ، این دروغ احتمالاً زنده مانده بود. از طرف دیگر ، چه کسی باید مسئول باشد و در کجا باید از رقت مواد ضد عفونی کننده مراقبت کرد؟ در واقع ، اگر اعتراضی وجود دارد ، چه کسی مسئول شکایت از آن است؟ پاسخ در مستند جمعی روشن است. همان پزشکان و روسای بیمارستان ها که مقصر اصلی این جنایت هستند ، موظفند آزمایشات ضدعفونی کننده ها را در همان بیمارستان های آلوده انجام دهند. سناریوی تکراری: مجرم خود مرتکب جرم شده و خود قاضی مسئول پیگرد قانونی خود می شود.
اما با پیگیری تولون و فشار مردم ، محاصره بر مقامات شدیدتر می شود. مخصوصاً روی شخصی به نام کوندرا که به عنوان مالک شرکت Hexa Pharma شناخته می شود و تقریباً 90٪ بیمارستان های رومانی ضد عفونی کننده تهیه می کند. باز هم ، چرخه آشنای فساد سیستماتیک به ما نشان می دهد که در بالای این فساد فقط یک نفر وجود ندارد. کوندرا فقط یک نماینده است و در صورت بازجویی ، او مطمئناً نامه های دیگری را فاش می کند. بنابراین ، الگوی مافیایی در فیلم های داستانی نیز در یک مستند شکل می گیرد. کوندرا در یک حادثه رانندگی بلافاصله کشته می شود. قتل یا خودکشی؟ قطعاً مشخص نیست.
آنچه مشخص است این است که کوندرا قبلاً سوخته و باید نابود می شد. دیگر مرز بین اتفاقات سینمایی و اتفاقات واقعی را نمی بینیم. در واقع همه چیز به ژانر مافیایی و ترسناک تبدیل شده است. اکنون ، الکساندر نانائو حضور تولون را کمرنگ می کند و داستان را از طریق ناجی بعدی ، ولاد ، وزیر بهداشت جدید رومانی ، انتقال می دهد. وزیری که به نانائو اجازه داد در تمام مدت تحقیقات با او دوربین بر روی دوربین کار کند.
این مطلب ادامه دارد … .
نظرات کاربران
دیدگاه ها پس از بررسی منتشر خواهند شد.