ترشی آمریکایی ایده جالبی دارد اما در نهایت به اثری تبدیل می شود که حتی در حین فیلم حتی نمی توان به آن لبخند زد.
ست روگن یکی از شناخته شده ترین کمدین های هالیوود در سال های اخیر بوده است که علاوه بر بازیگری ، به عنوان نویسنده و حتی کارگردان در کمدی های مختلف نیز حضور داشته است. اگرچه راگن به سرعت رشد کرد ، اما او به دلیل بازی در نقش های تکراری در سال های اخیر بارها مورد انتقاد قرار گرفته است و بسیاری از طرفداران او امیدوار بودند که او نقشی متفاوت از سایر نقش هایش بازی کند و ظاهرا ترشی آمریکایی فرصتی برای 38 ساله ایجاد کرد.
بازیگر قدیمی ترشی آمریکایی بر اساس داستان کوتاهی نوشته شده توسط سیمون ریچ و در مجله نیویورکر منتشر شده است ، که داستان هرشل گرین باوم ، کارگری را که در سال 1918 به ایالات متحده مهاجرت کرده دنبال می کند. او آرزو دارد زندگی بهتری برای خود و خانواده اش در ایالات متحده در ادامه با زومجی و بررسی An American Pickle همراه باشید تا ببینیم آیا روگن توانسته است از چرخه تکرار خود خارج شود یا اینکه دوباره ناامید خواهیم شد.
به‌نظر می‌رسد که فیلم An American Pickle درواقع یک نسخه متفاوت از فیلم Neighbors باشد
آیا فقط یک ایده خوب ، جالب و نسبتاً جذاب می تواند یک فیلم را به موفقیت برساند؟ این احتمالاً اولین سوالی است که می توان در مورد ترشی آمریکایی پرسید. با وجود شروع نسبتاً متفاوت در مقایسه با بیشتر کارهای شی روگن در چند سال گذشته ، فیلم به زودی تغییر رنگ داده و در نهایت به بیننده پیغام می دهد که شما قصد دیدن فیلم دیگری از راگن را دارید. از نظر ظاهری ، ما قرار است شاهد دو نسل متفاوت از خانواده گرین باوم باشیم ، جایی که هرشل گرین باوم به طور تصادفی در یک کاسه ترشی می افتد و صد سال بعد ظهور می کند ، و فقط اعضای خانواده وی ، گرین باوم باقی می ماند.
این فیلم قرار است تفاوت بین دو نسل را نشان دهد و اتفاقاً ست روگن هم در نقش هرشل و هم در نقش بن بازی می کند اما فیلم خیلی زود در مسیر کارهای گذشته شی روگن قدم می گذارد و احساس می کنیم این تنش ها و اتفاقات بین ما دو نسل را در فیلم دیگری با بازی روگن دید. اگر به همسایگان فکر می کنید ، درست حدس زده اید و من در مورد آن صحبت می کنم.
تفاوت دو نسل
اگر قرار بود در فیلم همسایه ها اتفاقاتی بین دو نسل مختلف را ببینیم ، این دقیقاً همان اتفاقی است که قرار است در اینجا بیفتد و حتی عجیب تر اینکه اتفاقاتی که برای آنها می افتد بی شباهت نیست. ترشی آمریکایی اگرچه هر لحظه نسبت به فیلم های دیگر ظاهر جدی تری به خود می گیرد اما خیلی سریع به شما ثابت می کند که اشتباه می کنید.
ژانر جوک ها و حتی الگوی آنها کاملاً شبیه به هم است ، به عنوان مثال ، بن هر کاری می کند سنگی جلوی هرشل بیندازد ، و اگر او با افسر بهداشت تماس بگیرد ، به عنوان مثال ، در همسایه ها ، این کار با پلیس انجام می شود ، و در هر دو مورد همچنین مهمانی نوجوانان در فیلم همسایه ها یا هرشل که سعی در فروش ترشی در فیلم ترشی آمریکایی دارند از سر گرفته شده و اکنون بن یا همسایگان بزرگسال باید راهی دیگر برای متوقف کردن دشمن خود پیدا کنند. در پایان ، بن مطابق انتظار برنده می شود ، اما خیلی زود از عملکرد خود پشیمان می شود و سعی می کند آن را جبران کند. حتی ممکن است احساس کنیم که روگن همسایه ها را برای نویسندگان پخش کرده و به آنها گفته است که بر اساس آن یک ترشی آمریکایی بنویسید.
فیلم An American Pickle ظاهر متفاوتی دارد، اما در باطن فیلم متفاوتی نیست
مسئله این است که یک ترشی آمریکایی متفاوت به نظر می رسد اما در داخل آن تفاوتی ندارد و در واقع فیلم مشابه دیگری از ست روگن را می بینیم که فقط متفاوت به نظر می رسد و کمی جدی تر از کارهای دیگر اوست. حتی اگر وقایع فیلم تکراری باشد ، قسمت ناامیدکننده دیگر فیلم ، قسمت کمدی است. حتی اگر قصد تماشای یک فیلم کمدی یکبار مصرف را دارید ، انتظار دارید حداقل یک فیلم حتی آن صحنه های کمدی تکراری را به طور کامل ثبت کند. با این وجود فیلم حتی در این زمینه نیز موفق نیست.
درست است که قبلاً در فیلم های دیگر راگن نیز جنس و شوخی مشابه دیده ایم و قرار است دقیقاً در یک ترشی آمریکایی به تصویر کشیده شود ، اما این جوک ها آنقدر بی روح و خسته کننده هستند که حتی ممکن است در طول فیلم به سختی لبخند بزنند. کلیک کنید و لذت ببرید و حتی قسمت کمدی فیلم هم یک قسمت جالب و جذاب نیست و فراتر از لذت بردن از کوچکترین تماشای آن ، خیلی زود خسته می شویم و دوست داریم فیلم خیلی زود تمام شود.
نکته فیلم
نکته در اینجا این است که بیشتر احساس می شود این فیلم به جای یک فیلم کمدی بیشتر به یک محصول تبلیغاتی تبدیل شده است ، به طوری که روگن می تواند ایده های خود را بدون هیچ مزاحمتی برای شخص دیگری در فیلم پیاده کند ، چیزی که در موارد مختلف دیده می شود آثار این بازیگر البته. این موضوع در An American Pickle رنگ بیشتری به خود گرفته و فیلم را به شدت تحت تأثیر قرار داده است. اگرچه راگن قبلاً شوخی های مشابهی کرده است ، اما در برهه ای از فیلم احساس می کنیم که او ، بدون توجه به گروه خاصی ، در واقع اکنون از مرحله شوخی به مرحله توهین رفته و قسمت کمدی و رنگ خود را تغییر داده است.
فیلم گم شده است و سرانجام فیلم مسیری را طی می کند که گویی در حال تماشای یک فیلم تبلیغاتی هستیم ، اکنون قرار است نشان دهد که چگونه می توان با آنچه راگن به بهشت باور دارد به موفقیت و آرامش روحی دست یافت. در واقع فیلم بیشتر به جای نتیجه گیری صحیح در مورد نسل های مختلف و سرانجام رسیدن به یک نتیجه گیری و پاسخ صحیح ، بیشتر دنبال دستیابی به اهداف روگن است که البته اگر او را در اخبار و شبکه های اجتماعی دنبال کنید ، تعجب نخواهید کرد . شوید چیزی است که حتی قبل از تماشای فیلم نیز می توان انتظار داشت.
در پایان فیلم سخت است که تفاوتی بین شخصیت بن و هرشل پیدا کنیم
اما جدا از همه اینها ، به سث روگن می رسیم که نه تنها دو نقش اصلی فیلم را بازی کرد ، بلکه تنها بازیگر مهم فیلم است. در واقع فیلم روگن در برابر روگن است و حتی همسر هرشل نیز فقط در ابتدای فیلم حضوری کوتاه دارد و در پایان قرار است شما فقط دو شخصیت در فیلم همراه باشید و بقیه بیشتر هستند شخصیت های حاشیه ای و کاملاً گذرا. بنابراین تمام وزن فیلم به دوش روگن است و او باید تفاوت ملموسی بین شخصیت های هرشل و بن ایجاد کند.
اما نتیجه واقعاً همانطور که انتظار داشتیم اتفاق نیفتاد و شخصیت هرشل و بن ، هر چقدر هم که باشد ابتدای فیلم و در ظاهر با آنها متفاوت هستند ، آنها بیشتر شبیه می شوند ، و در پایان تشخیص اینکه آنها دو شخصیت کاملا متفاوت از دو نسل با اختلاف زمان صد ساله هستند یا یک نفر با دو مشکل است آرایش متفاوت؟ متأسفانه ، این به ویژه در مورد گزینه دوم بیشتر صدق می کند و روگن نتوانسته آنطور که باید و شاید فیلم را خلق کند. اگرچه ممکن است بخشی از فیلم برای نشان دادن شباهت های این دو شخصیت بوده باشد ، اما در ابتدا باید تفاوت مشهود و ملموسی به جز در مسائل اعتقادی وجود داشته باشد و سپس باید نشان داد که اخلاق بن در حقیقت ترکیبی از هرشل و همسرش. بودن
در پایان
این نقش مهمی در وقایع An American Pickle داشت و شاید حتی اگر فقط این قسمت موفق می شد ، فیلم حداقل به یک اثر قابل احترام و دیدنی تر تبدیل می شد. شاید روگن می توانست نقش هرشل یا بن را به شخص دیگری بدهد یا بازیگری در فیلم وجود داشت كه پلی بین این شخصیت بود و ما حداقل می توانستیم این اختلافات را از طریق این شخصیت ببینیم و لمس كنیم. در هر صورت ، یک ترشی آمریکایی قرار نیست یک کمدی-درام موفق باشد و همچنین قرار نیست ست روگن را در نقشی متفاوت ببینیم.
اگرچه از نظر ظاهری درست است که ست روگن با گریمی متفاوت به شخصیتی متفاوت تبدیل شده است ، اما او هیچ حرف تازه ای برای گفتن در داخل فیلم ندارد و فقط مسیر فیلم های کمدی قبلی راگن را دنبال می کند و حتی احساس می کند فیلم قسمت های مختلفی دارد به جای فیلم. این درام کمدی به یک کار تبلیغاتی تبدیل شده است و مدت زمان فیلم ممکن است کمتر از 90 دقیقه باشد اما در پایان با یک فیلم طولانی ، خسته کننده ، بی هدف و کاملا فراموش شده روبرو می شویم.
نظرات کاربران
دیدگاه ها پس از بررسی منتشر خواهند شد.