نقد فیلم Every Breath You Take | کیسی افلک در یک تریلر روانشناسانه

آیا هر نفس می کشید یک تریلر روانشناختی و معمایی موفق با بازی کیسی افلک و میشل مونهان است؟ در زیر نگاهی داریم به این فیلم.

ژانر فیلم Every Breath You Take

برای حدود چهار دهه ، بخشی از سینمای رمز و راز که به عنوان درام روانشناختی شناخته شد ، در ژانر تریلر یا زیر ژانر تریلر روانشناختی طبقه بندی شده است. ریشه چنین فیلم هایی به سال 1960 و فیلم روانی مایپینگ پاول (Peeping Tom) و آلفرد هیچکاک برمی گردد. بنابراین برخی از فیلم های نوآر دهه 1940 را نیز می توان در این ژانر دسته بندی کرد. اما ردپای ژانر تریلر روانشناختی را می توان خیلی زودتر جستجو کرد. وقتی ادگار آلن پو در نوشته های تکان دهنده و گوتیک خود ، عنصر وحشت را در ذهن مردم فرو برد. در دهه 1990 ، به دنبال موفقیت فیلم “سکوت بره ها” ، اصطلاح “تریلر روانشناختی” به فیلم هایی درباره قاتلان زنجیره ای اشاره داشت که مضامین ترسناکی در مقیاس ناخوشایند داشتند. اما واژه روانشناختی در این ژانر به سلامت روان یا بهتر بگوییم عدم وجود آن در شخصیت های فیلم اشاره دارد.

بنابراین ، یک تریلر روانشناختی فیلمی است که نه تنها شما را از درون می ترساند ، بلکه ذهن شما را درگیر می کند و با اعصاب شما بازی می کند ، خوب یا بد. هر نفسی که می کشید همچنین سعی دارد داستانی مرموز / جنایی را با رنگ و بوی روانشناختی در ادامه این دسته از فیلم ها خلق کند. این فیلم با داستان خانواده ای آغاز می شود که فرزندشان را در یک تصادف رانندگی از دست می دهند. پدر خانواده فیلیپ (کیسی افلک) ، یک روانپزشک موفق ، یکی از مشتریانش ، دختری جوان ، خودکشی می کند. برادر داغدیده دختر به خانواده فیلیپ نزدیک می شود و زندگی آنها را تحت تأثیر قرار می دهد و از همین جا است که وقایع فیلم آغاز می شود.

این فیلم سعی دارد در هر نفسی که شما به شکل تعلیق در داستان نویسان خود ایجاد می کنید وحشت ایجاد کند و تمام نفس خود را به پیچ و تاب آخر خود بکشد. ممکن است این نقطه قوت را ببینیم که مخاطب از پایان شوکه شده و روند فیلم در فیلم غیرقابل پیش بینی است ، اما داستان در این نوع فیلم ها منشأ روانشناختی دارد ، بنابراین مهمتر از عنصر غافلگیری شخصیت است در این نوع ژانر تریلر.

چالش روابط انسانی در فیلم Every Breath You Take

اصولاً چون تریلر روانشناختی نوعی داستان جنایی است که از دیدگاه یک افسر پلیس یا یک مأمور اجرای قانون روایت نمی شود و داستان بین قربانی و مقتول اتفاق می افتد ، داستان براساس کشف نیست ، شهود یا شواهد دادگاه. این یک چالش بین روابط انسانی است.

روابط انسانی و در نتیجه اهمیت شخصیت در ارتباط با دنیای خارج ، می تواند منجر به شکل گیری احساسات ، نمایش ها ، معماها و اسرار شود. رازهایی که هر انسانی در درون خود دارد و ممکن است روزی در قلب صخره ای فاش یا پنهان شود. هر نفسی که می کشید این اسرار را به گونه ای پنهان کرده است که در طول داستان غیر منطقی است.

البته فیلم از نظر تصویر و صدا از پرداخت خوبی برخوردار است و کیفیت قابل توجهی را در کادرها و تدوین شاهد هستیم و این نکات فنی است که باعث ضعیف نشان دادن فیلم نمی شود و آن را به امتیاز متوسط ​​می رساند. همچنین مضمون فیلم “هر نفس” از عناصر دراماتیک و مضامین کم رنگی از روانشناسی و جرم تشکیل شده است که به خودی خود یک ظرفیت جذاب برای بیننده دارد. هر نفسی که می کشید بازیگران خوبی دارد که همه برای دوستداران فیلم آشنا هستند.

بازیگران و شخصیت پردازی در فیلم Every Breath You Take

کیسی افلک که پیش از این در فیلم “منچستر کنار دریا” در نقش مجروح بازی می کرد ، این بار وضعیت خوبی دارد. همچنین میشل مونهان که حضور مستمری در سریال “ماموریت غیرممکن” داشت و در سریال “کارآگاه واقعی” نقشی درخشان بازی کرد و اخیراً او را در سریال “مسیحا” دیدیم ، قادر است نقش او را بازی کند و او را منتقل کند احساسات موفقیت آمیز به نظر می رسد

هر نفسی که می کشید نیز معمای نسبتاً خوبی دارد که در پایان فیلم برجسته تر می شود و بنابراین جذابیت داستان با پیشرفت مخاطب بیشتر می شود. البته فضای سرد فیلم و خصوصاً شخصیت نسبتاً خنثی و نسبتاً خنثی فیلیپ و خالی بودن فیلم از احساسات اغراق آمیز و درگیری های آثار جنایی ، اشتیاق آن را کمی کاهش داده است. به طور کلی فیلم “هر نفس” کار درخشان روانشناختی و جنایی نیست ، اما قطعاً ارزش دیدن دارد.

به دلیل زیبایی شناسی ، فیلم از همه صحنه های خود به خوبی استفاده می کند ، چه در مکان خانه فیلیپ که به اندازه شخصیتش دور و تنها است و چه در کلوزآپ و کلوزآپ ، و این ارزش فیلم را می برد تماشا کردن. مورد دیگری که در این فیلم باید به آن پرداخته شود ، برخورد فیلم با صحنه است.

طراحی صحنه و میزانسن در فیلم Every Breath You Take

در تمام ژانرهای سینمایی ، انتخاب مکان نقش مهمی در ایجاد جو در فیلمنامه دارد. به عنوان مثال ، برخورد ژانر کمدی با یک خانه نمونه کاملاً متفاوت از برخورد ژانر ترسناک با همان خانه است. بیشتر داستان در مکان فیلیپ هاوس می گذرد.

خانه ای بزرگ ، مدرن و خنک در ناکجا آباد ، که با چند منظره در خارج از خانه ، درک روابط افراد اطراف خانه امکان پذیر نیست. خانه ای با استخر که گریس سعی می کند خودش را تمیز کند (چه پسرش در رانندگی در تصادف کشته شد یا به فیلیپ خیانت کرد) تا از این درد خلاص شود و البته تنهایی در همه طبقات و اتاق های این بزرگ و کم است خانه پرجمعیت. نشانه این است که این نشانه انتخاب درست و هوشمندانه مکان فیلمبرداری است.

 مطمئناً اگر فیلم در یک آپارتمان کوچک اتفاق می افتاد ، توانایی ایجاد فضای ترس و رمز و راز بسیار کاهش می یابد. فیلم های برجسته ژانر ترسناک یا ژانر روانشناختی را به خوبی به یاد بیاورید که از عنصر صحنه به خوبی استفاده می کنند. به عنوان مثال ، صحنه قتل در دستشویی فیلم “روانی” و استفاده استادانه آلفرد هیچکاک از آن.

همچنین صحنه های حرکتی و غیر متحرک فیلم که سعی شده متناسب با میزانسن های این زیر ژانر سینمایی (تریلر روانشناختی) باشد ، همگی بر رمز و راز فضا افزوده است. دوربین در هیچ صحنه ای از فیلم مقابل مخاطب حرکت نمی کند ، هیچ شخصیتی را قضاوت نمی کند و در برخی صحنه ها آشکارا سعی در فریب مخاطب دارد و این یکی از نکات مثبت این فیلم است.

داستان فیلم Every Breath You Take

اما مسئله از منطق روند روایت ناشی می شود. ما به طور خلاصه این دوره از داستان را مرور خواهیم کرد. روانپزشک فیلیپ فرزند خردسال خود را در یک تصادف از دست داد و از دست دادن علاقه و عشق ناشی از زندگی او و همسرش گریس (میشل موناگان) و دختر خوانده آنها لوسی (هند آیزلی) بود. او احساس تنهایی خود را با یکی از بیماران خود به نام دافی (امیلی آلین لیند) که دارای مشکلات روحی شدیدی است ، در میان می گذارد و این همدلی وضعیت دافی را بهبود می بخشد. فیلیپ که از این موفقیت راضی است ، نتایج کار خود را در یک سمینار اعلام می کند ، اما با خودکشی دافی ، مقاله ورق می خورد و موقعیت شغلی فیلیپ به خطر می افتد.

این مطلب ادامه دارد … .