اگر قبلاً با سریال هایی مانند دروغ های کوچک بزرگ رابطه برقرار کرده اید ، این یکی از گزینه های خوب است. یک درام خانوادگی نسبتاً سرراست که گزینه خوبی برای رسیدن به هدف جدی “پر کردن وقت با سریال” است.
یک بار پیش از این ، ما سریال محبوب آذارک را مرور کردیم و در معرفی آن ، بحث هایی در مورد تفاوت های متوسط بین سینما و سریال وجود داشت. در آن مقاله به میزان بدهی سریال به قراردادهای سینمایی خود اشاره کردم و اینکه رقابت این مجموعه با سینما یک رقابت جدی است که اولی را به رسانه ای تبدیل کرده است که هر روز مخاطبان بیشتری دارد.
اکنون که سینما با فاجعه کرونا دچار تغییر شکل خود به خودی شده است ، احتمالاً عادت های سریال ما بیشتر تقویت می شوند. این که آیا این یک رویداد شاد یا ناخوشایند است بیشتر با سلیقه ما ارتباط دارد. از دیدگاه شخصی ما ، می توانیم در نظر بگیریم که یک رویکرد سریال به افراد در ذات بصری ما چقدر تأثیر دارد یا برعکس ، به آن آسیب می رساند. جالب اینجاست که پیشرفته ترین نسل هنرمندانی که از سایر رشته ها مانند ادبیات یا نقاشی و عکاسی به سینما روی آوردند ، اتفاقاً علاقه بیشتری به ساخت سریال ها نشان دادند (به عنوان مثال ، لویی فویاد و سریال Khonasham در سال 1915). در واقع سریال سازی از سالهای اول هنر سینما سابقه طولانی دارد و حتی به آن کمک کرده است.
یک رسانه خاص
بنابراین اگر بخواهم بخل و نفرتم را نسبت به سریال ها کنار بگذارم (که بدیهی است خیلی دوست ندارم) ، مدیوم سریال یک رسانه خاص و مهم است. جایی که «تعلیق» و «انتظار» دو روند حیاتی فرم روایی سریال را شکل خواهند داد. اینها مهمترین و بارزترین ویژگیهای روایت سریال است ، اگر بخواهیم قبل از ورود به هر یک از سریالهای مورد بحث ، کمی درباره شکل این رسانه صحبت کنیم. اگر در فرم کلاسیک سینما ، این دو عنصر در روایت فیلم جایگاه ویژه ای دارند ، منطقی است که انتظار داشته باشیم در یک شکل سریال کلاسیک ، این دو عنصر نیز نقشی اساسی داشته باشند.
در مورد آتش سوزی های کوچک در همه جا نیز ، تمرکز بر تعلیق و انتظار می تواند مکان های خوبی برای شروع باشد. در واقع ، دو شخصیت اصلی سریال (این مجموعه تقریباً شخصیت اصلی ندارد) ، دو زن فیلم ، میا (كری واشنگتن) و النا (ریز ویترسپون) ، عناصر تعلیق و انتظار داستان سریال را پوشش می دهند. با بسیاری از ماجراهای فرعی که در گذشته خود به صف شده اند ، شکل می گیرد. میا و النا قرار نیست هر بار که قول دهیم شخصیت آنها را کاملاً بشناسیم ، این انتظار را برآورده کنند یا آن را واژگون کنند. این یک موتور درایو سریال است.
پایان کار
میا که قرار است از همان ابتدا نقش شخصیت مرموزتری را بازی کند ، در پایان کار عجیبی انجام نمی دهد ، بلکه به سادگی یکی دیگر از آن حلقه های سبک زندگی را که حول سفر و حرکت مداوم است ، تکمیل می کند. این تا حدودی برخلاف انتظار مخاطب است. زیرا با توجه به وضعیت خوب میا در ابتدا ، به نظر می رسد که وی شخصیت شکننده تری دارد. نقطه مقابل این اجرا النا است که از روحیه کاملاً منطقی و ظاهر منطقی اش در ابتدای سریال گرفته تا یک اجرای دیوانه وار در پایان. در واقع ، این مجموعه با تضاد اساسی و چشمگیر شخصیت میا و النا در موقعیت های اجتماعی متفاوت آنها در جامعه آمریکایی در دهه 1990 ، بازی را آنقدر پیش می برد که به پایان فاجعه بار خود (حداقل برای ریچاردزونز) می رسد.
ناظر سریال
این تناقضات نمایشی اولیه در واقع دارای مضامین و ایده های اصلی ناظر سریال است. میا دارای تمام خصوصیات دنیای متفاوت از دنیایی است که النا در آن زندگی می کند. اقلیت نژادی بودن ، هنرمند سیاه پوست بودن ، مادری لاغر بودن و مادر تنها بودن (یا در سرزمین خودمان ، سرپرست خانوار!). از طرف دیگر ، النا یک زن سفیدپوست “بزرگ” بزرگ و مرفه است که تنها سختی اش تحمل چهار درد زایمان متوالی است. اما این سریال ، صادقانه بگویم ، می خواهد همین جا شروع شود: چقدر باورهای قبلی ما دائماً بر اعتقاداتی که در حال حاضر در زندگی فعلی ایمان داریم تأثیر می گذارد.
این تعامل گذشته و حال ، تأثیر آن باورهای پیشینی که بخشی از هویت ما را تشکیل می دهند ، بر جهان امروز و لحظه ای که در آن زندگی می کنیم ، از طریق فرزندان این دو شخصیت ساخته می شود. در حقیقت ، میا و النا ، با اختلاف قابل توجهی که به طور پیش فرض با آنها به وجود می آید ، در سطحی از عملکرد و ارتباطات هستند که فرزندانشان آنها را تقویت یا ضعیف می کنند ، قضاوت می کنند یا به طور کلی تخریب می کنند. اینها جوهر بافت و فرم روایی این مجموعه است.
بعد ایدئولوژیک
در بعد ایدئولوژیک ، سریال های زیادی وجود دارد. در واقع او چاره ای ندارد. زیرا بازار ، بازار ضرب و شتم نژادپرستی ، حمایت از فمینیسم ، حقوق اقلیت ها و … است. ترازبندی این مضامین به معنای انکار یا تأیید آنها نیست. بدون شک همه اینها مسائل فعلی پیرامون ماست. اما همانطور که من همیشه سعی می کنم به نوعی روی آن تأکید کنم ، آنچه شما می گویید در حقیقت مهم نیست ، آنچه مهم است نحوه بیان آن است (نشان دادن آن). در مورد مثال خاص ما ، من فکر می کنم سری مورد بحث ما در حد قابل قبولی انجام شده است (سطح قابل قبول هر یک از شما ممکن است متفاوت باشد).
من موافقم که در شرایط فعلی ، به جای اینکه در مورد تاج جهش یافته ای که قرار است به جای خفاش از طریق راسو عبور داده شود ، می توانیم وقت خود را به خوبی با آتش کوچک پر کنیم. اتفاقاً مسئله نژادپرستی که در داستان مطرح می شود همیشه برای مخاطب ایرانی قابل اجرا است. من فکر می کنم بدون اینکه متوجه شویم با بسیاری از مشکلات روبرو هستیم و این چیزی است که از نظر اخلاقی مسئول آن هستیم. یاد بگیریم که نژادپرستی و تأکید بر برتری نژادی مزخرف است (به محض اینکه باور کنیم در مقابل حضور برخی از مهاجران از دیگر کشورهای همسایه در ایران ، اصلا سابقه درخشانی نداریم).
تفاوت نسل ها
تقابل بین نسلی و اصطکاک بین النا و نسل میا حداقل در ظاهر در فرزندان آنها حل شده است. اما این سریال برای یادآوری مخاطبان است که این مسئله در آتش است و همیشه در آتش است: رابطه بین لکسی و برایان یک مثال احیا شده و پیگیری اختلافاتی است که در زمان میا و النا وجود داشته و هنوز هم وجود دارد. وجود داشته باشد مثال دیگر استفاده لکسی از مروارید برای سقط جنین است. این واقعیت که النا و مادرش در تجمعات معروف در حمایت از سیاه پوستان شرکت داشتند ، به این معنی نیست که وی ذاتاً این برتری نژادی و رفتار دلسوزانه را ابراز نکرده و آن را به فرزندان خود (حداقل لکسی) منتقل نکرده است. نمی کند
شخصیت های کودکان
شخصیت های کودکان میا و النا در نقش بازتاب های ترکیبی از تربیت خانوادگی و دنیای اطراف آنها بین دو زن اصلی سریال قرار می گیرند. اما خود این دو شخصیت هایی دارند که بد در گذشته گیر کرده اند و این پاشنه آشیل شخصیت های اصلی و یکی از سنگرهای روایت سریال است. اینکه میا و النا در نتیجه پرتاب های پی در پی از گذشته به امروز به روشی ویرانگر و خطرناک هستند.
این مطلب ادامه دارد … .
نظرات کاربران
دیدگاه ها پس از بررسی منتشر خواهند شد.